Valparaiso wasmooi en als ik eerlijk ben achteraf op de foto´s mooier dan ik in herinnerig had. Het blijft wel gek zo´n UNESCO stad, mooi aan de ene kant, maar of het geld goed gebruikt wordt en of de Chilenen er zelf beter van worden kan je je afvragen.

We zijn twee dagengoed uitgeweest in Valpomet een Chileen envrienden die Alex in Brazilie had ontmoet. Tof als je met locals mee op stap mag.Is toch een ander manier van een stad en het nachtleven zien.Als je denkt dat een kater van Caipirinhas erg is, dan moet je nooit het nationale drankje van Chile drinken: Pisco Sour.Dat deed pijn!!

Er kan goed gesurft worden in Chile, maar alles is groot en de stranden zijn niet zo mooi en vies. Veel goeie breaks (zegt men)zijn alleen te bereikenmet de autoof bus en Alex en ik zaten weer vast. Wat te doen?

Maaris ons gelukt, het maken van een plan. Wel op op onze manier, zoals alleen wij dat kunnen. Opgestaan en wel op woensdagochtend (8/2) uitgecheckt en ingepakt. Toen geluncht en plannen maken. Dat duurde zolang, dat we besloten maar weer i te checken in het hostal.

Maar het plan is er. Terug naar Pichilemu, waar Alex al was geweest maar het qua vibe toch het meest relaxed scheen te zijn. Beetje een Brazile falshback voor hem maar goed, we gaan ervoor.

Daar zijn we nu sinds donderdag. Surf Eat Sleep. Het hostel voelt aan alsof je met 12 vrienden op vakantie bent in Frankrijk in een huisje. Samen bbq- en films kijken en uitgaan. Heelrelaxed.

Vandaag heb ik het surfen bijna opgegeven. Moelijke rotsport is een understatement, maar morgen met goede moed maar weer het water in. Vandaag even niet. Misschien krijg ik Alex morgen zover dat die met me oefent. Of een goeie leraar die geen Engels spreekt of Alex die niet zogoed lesgeeft. Worth a shot...

Tot nu toe is mijn dubbele gevoel bij Chile gebleven, de mensen zijn of super vriendelijk en behulpzaam of ze lopen je omver en dringenvoor. Je weet nooit of iemand ergens gewoonstaat, wacht of nog een Empanada gaat bestellen.

En Empanadas dat is hun grote trots. Op elke vijf meter zijn deze gevulde deegpakketjes te krijgen, met alles erin wat je wilt, plus kaas. Je kan zien dat de Chilenen van hun Empanadas houden, de zogenoemde fast food snack. Er is alleen niks ´fast´aan. Nu in high season en dan vooral in het weekeind, is de wachttijd voor deze overheerlijke gefrituurde snack ongeveer 90 minuten. Je moet er wat voor over hebben. Sneller gaat het bestellen van een Completo, wat zoveel is als een broodje hot-dog met zoveel mogelijk shite erop, zuurkool, avocado, mayo ketchup mosterd en hete saus. Gezond eten doen ze niet aan. Gelukkig is er wel genoeg groente en sla te krijgen in de supernarkten. Want als het surfen maar niet wil lukken en ik blijf eten zoals Alex, of erger zoals de Chilenen, komt er over drie maanden een tonnetje naar huis.

En ander opvallend verschijnsel in Chile, vooral in de grote steden, zijn de straathonden. Ze zijn er veel in dezelanden en ik kan het me van Brazilie ook nog wel herinnerenmaar deze zijn raar.Ze zijn er in grote getale maar willen NIKS van je. Niks, behalve gezelschap. Ze lopen met je mee en als je ergens gaat staan of zitten komen ze bij je chillen. Ze bedelen nooit en blaffen ook niet. Echt honden naar mijn smaak.

Tijd voor het fixen van de reis, de bustickets zijn schaars en de woestijd die we wilden bezoeken is overstroomd...HMMM niuew plan!

Tot gauw, schaats een rondje voor me,

Dikke kussen

Ps: Iemand een idee of mijn huis nog staat en ofmijn kat het luik al begrijpt?