Na een maand in Guatemala te zijn verwachte ik  meer van het land te weten, te zien en te kennen. Maar het lijkt alsof het me elke dag vreemder wordt.  Beginnend bij het begin  8 maanden geleden heb  ik het land leren kennen als reiziger, alleen en als vrouw. Toen sprak ik nog geen woord Spaans en reisde ik van hoogtepunt naar  hoogtepunt. De tweede keer kwam ik voor Bauer en de derde keer ook. Hoe mooi het land ook, ik was bezig met hem te leren kennen.  Nu ben ik hier om het land te zien, de mensen en de cultuur te ontdekken en te zien of ik hier pas of zou kunnen leven.  Guatemala heeft zoveel verschillende gezichten. Niet alleen qua landschap, taal of klimaat maar vooral qua herkomst, cultuur en klasse.  Elke dag is een kleine cultuurshock. En voor iedereen hier lijkt het zo gewoon. De mensen die ik hier heb ontmoet komen uit goede gezinnen en hebben geld of in ieder geval het gezin heeft geld. Ze wonen in gated communities en iedereen heeft een auto. Daar is het veilig. En men wordt behoed opgevoed met een maïd of twee, die alles doet. Soms ook met een kindermeisje. Drie keer per dag staat het eten klaar, het bed wordt strak gemaakt en je schone was ligt gevouwen en gestreken op je bed. Deze vrouwen komen meestal uit inheemse gezinnen, arm en ongeschoold. Het verschil is immens. En hoewel het voor iedereen hier normaal is, voelt er voor mij nog steeds ongemakkelijk dat iemand anders me zo in de watten legt.  Je hoeft maar even in de auto te zitten in de stad, en je komt bij de grootste slums van centraal Amerika, daar war het echt arm en voor ons als buitenstaander ook echt gevaarlijk is. Even de stad uit liggen tientallen communities, gemeenschappen, waar gezinnen op enkele vierkante meters in stenen, houten of aluminium hutten samen leven. Zonder stromende water en vaak zonder elektriciteit. Het zijn de meest vriendelijke mensen die ik hier tot nu toe heb ontmoet. Hoewel er geen standaard uiterlijk is voor een guatemalteek, val ik enorm op. Als we in de community komen waar Bauer vrijwilliger is, worden we met open armen onthaald. Kinderen kijken me met enorme ogen aan, lachen en giechelen alsof een kermisattractie het dorpje heeft bereikt. Ze lopen me achterna, en echt raar wordt het omdat ik ze niet versta.  Alles, en ze hebben echt niks, wordt gedeeld. Zo gul en liefdevol. Ze werken samen met de ngo om de levenstandaard in hun gemeenschap te verhogen. Het lijkt bijna alsof de mannen hard werken en thuis komen en berusten in de situatie zoals die nu is, zoals zij hem gewend zijn. Vrouwen in de gemeenschap echter staan open voor verandering, willen aanpakken en leren.  Maar je hoeft de stad niet uit om te zien dat er een groot verschil tussen arm rijk. Ook niet om te zien dat er geen geld is en stiekem toch wel. Als je de weg niet kent, rij je zo per ongeluk in een gat in de weg, een weg die bezaaid is met reclame en waar elke twee meter een drive trough van een of andere fastfood keten is.  Ik begeef me vooral in de goede zones, 9 en 10, loop vaak de weg van het hostel naar de supermarkt, langs Starbucks en de Oaklandmall. Waar de beter verdienende hun overpricede  koffie drinken en elke vijf meter een beveiligsagent staat met een groot geweer. Deze mall is een en al luxe, groots en bombastsich, sjieker dan wij gewend zijn. En duurder ook. Maar ook op die weg rijden chickenbuses volgeladen  met hardwerkende Guatemalteken, die zelf waarschijnlijk nooit een kopje koffie bij de Starbucks zouden kunnnen betalen, waar hun bus net stopte. Op bijna elke hoek van de straat zit een oudere vrouw of man, die tortilla's of ander straateten verkoopt. Het zijn er zoveel en het eten is zo goedkoop dat ik me afvraag hoe zij kunnen overleven.  En de angst wordt mij zo vanzelfsprekend ingeprent door iedereen dat ik me laatst betrapte op achterdochtigheid eerste klas. Vanuit het hostel was in onderweg naar de supermarkt, en achter mij liep ook iemand. Omdat het niet de boeiendste meters zijn liep ik harder en ook de man achter mij liep harder. Dat ging een tijdje zo oor en ik werd er behoorlijk onrustig van. Tot ik me omdraaide en deze jonge man, ik geloof vrij angstig, in de ogen keek. Hij keek me aan en zei in vloeiend engels: I am sorry, I am just in à hurry...