Het is alweer meer dan twee weken geleden dat ik iets heb geschreven en er is veel gebeurd. We zijn ziek geweest, hebben de droogste woestijn van de wereld bezocht, hebben dagen in de pachamama-bus doorgebracht en we zijn in 48 uur door heel Peru gereisd. Niks van gezien. Maar ik begin bij het begin.

Na Pichilemu, waar ik het surfen bijna heb opgegeven en Alex een nieuw boardje heeft gekocht, hebben we met enorm geluk en goed teamwork de laatste twee buskaartjes bemachtigd voor Santiago- la Serena. Aangezien Chilenen ook vakantie hebben is alles vol. S'ochtends aangekomen in la Serena op zoek naar een hostel. Dat duurde en duurde maar. Toen we eenmaal een hostal hadden gevonden zijn we keihard gecrasched, om daarna op de nogal vage assado(bbq) van het hostel aan te schuiven. Van la Serena hebben we helaas weinig gezien, katerdag/plandag en de volgende dag gingen we al op stap met de PACHAMAMA bus.

La Serena - San Pedro de Atacama; let the tour begin;

Tegen al onze principes en financiën in hebben we een tour geboekt. Pachamama by bus. Het idee was dat we daarheen zouden gaan waar we toch al heen wilden, zonder overboekte hostels en bussen. Klonk geweldig!

Dag 1 werden we opgehaald voor het hostel in la Serena en rijden naar Isla Damas. Hoewel mijn gevoel over dit nationale park, door een stuk in de LP, dubbel was, stond het zien van pinguïns toch wel hoog op mijn lijstje. En wat een leukerds zijn dat! Deze soort; de Humbold is een van de kleinste. Ook zeeleeuwen en otters gezien. En dan een kleine grote meevaller: dolfijnen! Niet een maar 7 of 8 die uitgebreid met onze boot kwamen spelen, echt te gek! Blij en verrast weer terug in de bus. Boodschappen doen en naar ons hutje op de camping bij een mooi strand. Bahia inglesa. Dagje strand chillen en Niks doen, helemaal niks mis mee! S'avonds weer een assado, daar houden ze van de zuid Amerikanen: Vlees!
Of het zoveelste assado was , de vis met lunch of de koffie die ik had gezet van kraanwater, eerst werd Alex ziek en vier uur later ging ik. En er zijn nare plekken om 'ziek' te zijn ; maar ik denk dat in een bus zonder wc in het midden van de woestijn nu wel hoog op mijn lijstje staat.

Gelukkig na 8 uur kon ik Alex in bed leggen in een hotel, en zelf op voedseljacht.
Gek is het dat je soms echt denkt dat je terplekke gaat sterven en het nooit zo is. Gelukkig maar ook, anders was ik niet levend uit deze buisreis gekomen.

De volgende zou de mooiste en indrukwekkendste zijn van de tocht; we rijden langs een verlaten treinstation, door de woestijn, langs en over de zoutvlaktes en naar een park met flamingo's.
Helaas ging het feest neit door. Door de extreme regenvallen, want het regende in de droogste woestijn vd wereld voor het eerst in 70 jaar(!!!), was de mooie route afgesloten en zijn we via de directe weg naar San Pedro gereden,
Daar aangekomen bleek ons geluk even op, ook de geizers wareb gesloten en de sterren-kijk-tocht ging vanwege wolken niet door.
Maar niet getreurd; de volgende dag hebben we toch nog flamaingo's gezien en heeft onze Sergio ons door de 'valle de la luna' gereden. Sergio moet ik erbij zeggen was onze chauffeur van een jaar of 45, Chileen en hij reed graag hard. Valle de la luna, leek dan ook meer op een drive by shooting dan dat we echt iets hebben gezien. Dit moest en zou anders en beter kunnen.

to be continued