Leon; Aangekomen in the place to be, ViaVia of Bigfoot, beiden vol checken we in in een klein hostel en nadat ik mijn tas, met een fles quetzeltecca; jamaican rose flavour heb laten vallen, en dus alles roze en stinkend moet gaan schoonmaken.Na het inchecken ben ik op zoek gegaan naar mijn vrienden. De groep was inmiddels uitgegroeid tot een man of acht, nederlanders Belgen een Engelse een Brit en jon. Super gezellig en gemixte bende. De komende dagen ondernemen we van alles, zoals een vis bbq in het hostel, ik weer lekker aan de kook. Voelt bijna als zaterdag thuis, zandboarden op de vulkaan cerro negro. Te gek een behoorlijke klim in de middagzon. Maar het is het waard. Op zaterdag vertrekken we met 6 man naar Granada en krijg ik van mijn reismaatje Nils aka ' Alaska boy' een mail dat ook hij onderweg is. Zo we zijn weer compleet.

Granada is te gek. Zo mooi zo kalm en voelt heerlijk fijn aan. Zaterdag avond is het poolparty tijd! Omdat het in een hotel van Nederlandse eigenaren is, kost het vijf minuten en. Staan we gratis binnen. Top! Biet echt mijn bedoeling om echt te gaan zwemmen en ik blijf dus ook braaf weg van de pool, totdat ellie ( de britste, lijkt behoorlijk op super nanny!) mij toch het water intrekt. Nou ja dan maar fout, je reist maar Een keer hè?!

Niek, Sophie, jon en ik besluiten Spaanse les te nemen. Moet echt iets leren. Na een duik in het zwembad zondag, krijg ik ineens hele rare uitslag op mijn benen. Pijnlijk!! Nicaragua doet me niet goed. Binnen een halve dag heb ik opgezwollen bovenbenen en na een bezoek aan de markt van masaya zit ik ineens onder de bulten. Ik had al wat rare bulten opgelopen in Leon, maar die zijn hier niks bij. Van boven tot onder. Vaag! Toch maar naar de dokter. Die denkt dat ik een parasiet heb, en misschien bedbugs en misschien een allergie. De meest vriendelijk man op aarde is het niet en schrijft me en prik voor die ik in de apotheek kan halen en die hij dan wel zal zetten. Kom ik na een uur wachten terug, is die weg! Mmpffff volgende ochtend maar terug dus. Zo gezegd en zo gedaan en met cortison crème en die prik, allergie pilllen en een parasiet medicijn kan ik wel weer even door.... Jezus wat een gedoe! Alaska boy: 'kat maybe you are just too delicate to travel' ...

Drie dagen lang is het echt afzien en kan ik van de pijn niet slapen, het enige voordeel; de eigenaar van het hostel voelt zich zo schuldig dat ik alles gratis krijg. Al mijn was (want alles moet opnieuw gewassen worden) en de overnachtingen. Dus kan er nog wel drie uur Spaans vanaf. Het lijkt niks 9 uurtjes les maar heb het idee dat ik ineens meer begrijp en me verstaanbaar maken lukt ook, kan natuurlijk geen echt gesprek voeren maar kan wel alles regelen.

Na een week Granada is het echt tijd om weer eens wat nieuws te doen, en vrijdag na een boottocht naar de isletta's vertrekken we dan ook echt...

San Juan del sur.

Surftown, een beetje toeristisch maar ik vermaak me prima. Ons hostel is op een heuvel en het uitzicht en het zwembad zijn geweldig. Maar na drie nachten heb ik hèt hier ook wel weer gezien.

Via facebook heb ik met bikini- girl ( Eva ;een Duitse die ik heb ontmoet in Flores en die me haar bikini heeft geleend) en Ellie ( de super nancy) afgesproken in café gato nero. Samen met niek erheen en Ellie wacht al. Te gek. Binnen een hal uur komen ook Eva met vriendin binnen. Zo cool vijf vreemden meeten in een bar. Dat alles op gevoel omdat Eva en ik 6! Weken geleden een toffe avond hadden in Flores. Dit is reizen...

Omdat we allemaal dezelfde blog hebben gelezen over een klein vissersdorpen in de buurt, verkassen we met een taxi naar El Ostional.

Dit is niet wat we hadden verwacht. Er is niks! We vinden met geluk een hospidaje en het restaurant gaat voor ons open. En de 'winkel' verkoopt ons de enige fles rum in town.

Het eten is gezellig en we verkassen met de rum naar het 'paradijs' strand. Wat we nu meemaken is denk tot nu het heftigste van mijn reis. Overal in de verte zien we kleine lichten en als eentje blijft bewegen gaan we kijken. Door het zand loopt de grootste schildpad die ik ook ooit heb gezien en de local probeert hem de verblinden met een zaklamp, om vervolgens zijn eieren te kunnen stelen. Die je voor 40 cordobas(= 1.3 euro) kan verkopen. En een schildpad legt er 100. Echt een heel naar gezicht en ik ben bang dat we ruzie krijgen als we er ons te lang mee bemoeien.

Later praten we met een van hun. Al jaren komen er geen eieren meer uit op dit strand. Ze worden allemaal verkocht. Men is arm en heeft het geld nodig. Ook al js het strafbaar, Niemand doet iets. Deze arme beesten komen toch steeds weer terug omdat dat hun natuur is. Sommigen zwemmen helemaal vanuit de Galapagos eilanden. Er Zijn een aantal stranden in de buurt bewaakt, deze helaas niet. Een enorm triest aanzicht.

De volgende ochtend weer terug naar San Juan, surfen! Playa maderas, super mooi en het gaat zowaar goed.

Die boost had ik surf technisch even nodig.

Na nog een dag besluiten we gevieren Om naar isla de ometeppe te gaan. We beginnen in finca magdalena, omdat je vanuit daar de vulkaan Maderas kan beklimmen. Met twee jonge Amerikanen als guide vertrekken we om zeven uur sochtends. Zij rennen zowat en en Eva en ik gaan kapot. Maar na anderhalf uur, veel met ze praten dag helpt in de vertraging hebben we een ok tempo. 5 uur later zijn we bij de lagoon. Helaas is er zo mistig dat hè hem bijna niet kan zien. En vertrekken we weer naar beneden door de te gekke jungle. kapot maar tevreden. De spierpijn is zo erg dat we niks doen de volgende dag dam strand hangen en ons al liftend voortbewegen. We Zijn inmiddels naar een klein party hostel verhuist. En drinken daar een paar biertjes en gaan naar bed. Morgen is immers koniginnennach'

Het ongeluk:

De dag van koniginnenacht, en we hebben besloten om dat groots te vieren in her hostel. Dus met onze spierpijn van her beklimmen van de vulkaan besluiten niek Eva en

Ik om scooters te huren. Daarmee rijden we het hele eiland rond opzoek naar oranje. Handig op zondag, alles dicht. Wat vreemd is omdat dag de eerste keer is dat mij echt een dag van de week ergens opvalt. Maar zoeken zoeken en nog eens zoeken zijn we aardig geslaagd. De laatste winkel heeft ballonnen en gekleurd papier en een paar oranje kledingstukken hebben we ook gevonden. Het feest kan beginnen. De scooter moet over een uur terug zijn, dus nog snel langs het strand voor een duik en feesten maar.

De wegen zijn redelijk ok, met asfalt en wat grind en hier en daar een aantal speedbumps met en zonder kleur. Je voelt de bijl al hangen...

Wij dus enthousiast als we waren met iets( lees veel) te hoge snelheid over de weg en veel te laat zien we dat ding. Zo bizar het moment dat je weet dat je gaat vallen dat het Eva niet lukt om de scooter recht te houden. Seconden lijken het hoe we over de straat glijden, zo'n dertig meter. Het eerste wat ik me besef is dat het niet handig is om met je handen proberen te remmen. En ik kijk naast me en gelukkig heeft eve haar ogen open. We duwen de scooter van ons af . En allebei zien we het enorme gat in mijn knie. Fuck! Ik beweeg mijn tenen en strek mijn been, dat werkt nog, top! . Ik herinner me alleen dat ik eva en Niek vrij rustig vraag: hey zit er een gat in mijn knie? het aanzicht van mijn knie laat me toch aardig freaken zo erg dat Ik helemaal niet zie hoe het met Eva gaat. Alleen kan zeggen ben je ok? Doet alles het nog? De komende minuten maken we allebei in een soort shock mee. Eem oud vrouwtje komt uit haar huis en stelt ons inneem Spaans gebrabbel gerust. Uit het niets stopt een bus mensen stappen uit en worden we in de auto getilt. In de auto begint Eva zich zorgen te maken. Heb ik je knie verneukt, sorry sorry. Binnen bij minuten zijn we in her health center waar zowaar een brancard en een Engels sprekende dokter op ons wachten. Meteen geholpen. Ik kan nu zeggen dat ik heel stoer was maar dat viel zwaar tegen. Eerst wordt mijn knie verzorgt eerst zonder verdoving en ik gil het uit. Toch maar een spuitje, fuck niek is dat een schone naald? De arme gast heeft ons zien neergaan en glijden en moest in paniek en shock achter ons aan naar de kliniek. De aanblik van de naald in mijn gapende wond wordt hem ook teveel. ik kan niet meer kijken en voor het eerst zie ik bij het naar rechts links kijken hoe erg Eva er aan toe is. Haar hele linkerkant ligt open. Overal bloed. Fuck!!! Maak haar schoon. Dat gebeurt pas nadat mijn knie heel grondig en pijnlijk is schoongemaakt. En dan moet zij. Het lijkt wel alsof ze drugs op heeft en niks meer voelt. Misschien maar beter.

Zonder Niek waren we nergens geweest, hij regelt de scooter (300 dollar) betaalt het hostel en pakt onze spullen in. De komende nacht moeten we in het 'ziekenhuis' slapen. Je kan je bijna niet voorstellen hoe het daar is . Eva en ik slapen op wen brancard en niek op een oude operatie tafel zonder lakens of iets. De schimmel staat op de muren en de vleermuizen vliegen rond. We drinken bier en roken en hebben muziek aanstaan. Om vijf uur sochtends maakt de zuster, die denk ik geen opleiding heeft genoten, ons wakker om de verbanden de vervangen. En dan gaat het met spullen en al op naar Rivas. In een witte pick up truck die ambulance heet naar de boot en daar naar her ziekenhuis. Wat zo mogelijk nog smeriger is dan her vorige. We worden fotos genomen en mijn knie wordt gehecht. Weer check ik duizend keer if de naald dan ook echt steriel is. Fuck dit doet pijn. Snel weg hier voordat we nog ziek worden. Gelukkig ben ik de vorige keer in san Juan bevriend geraakt met een hotel eigenaar die ons een mooie( lees de meest sexy prive kamer op aarde ) geeft voor niks. En daar begint het feest pas echt.

Elke ochtend en elke avond moet ik Eva's verbanden schoonmaken. Dit duurt ongeveer anderhalf uur. Het is ongelofelijk naar om iemand zoveel pijn te doen. Ze is zo bikkel. Dat zou ik niet kunnen. Maar Ze geneest snel. De dagen zien er nu ongeveer hetzelfde uit. Wakker worden om zeven uur, pijnstillers nemen en antibiotica en dan ontbijten. Areli maakt de beste banana pancakes. Dan met frisse moed alles schoonmaken. Het beste is als Eva kan Skypen met haar vriend voor afleiding. Daarna slapen en uitrusten. Herstellen is vermoeiend. Lunch maken want Eva mag bijna niet meer lopen van de dokter. En uitrusten. Avondeten en schoonmaken. Tussendoor uit de zon, het water en geen alcohol. Soms moet een van ons naar de dokter, maar de meeste tijd brengen we door mer Skype en Facebook. En voor mij eindeloos gezeik met de verzekering. Maar maandagochtend het verlossende woord, alles wordt vergoed. Ik heb een taxi en een bus geboekt en reis dinsdag ochtend naar Guatemala. Het is zo naar om Eva alleen te laten, maar ok heb nog maar wen week en zij gaat uiteindelijk de andere kant op. Maandag gaat het ineens slechter met haar. We goren van de arts dat sommige wonden een 'slechte ' korst hebben van zalf en dat moet eraf. Heel vriendelijk gaat dat niet in het centro salud en daarom begin ik maar vast. Na acht dagen van verzorgen begin ik echt moeite te krijgen met de pijn en de wonden. En met een ongelooflijk dubbel gevoel ga ik dan ook weg.