ZO, daar ben ik dan, na 4,5 maand erna toe te werken, onderweg terug naar Guatemala. De eerste vlucht naar London gaat soepel en ook de vlucht naar Miami is ok. Het eten is smerig en Amerikaans, ik krijg daadwerkelijk pizza!!, maar de vlucht gaat voorspoedig. Halverwege, hoe kan het ook anders, krijg ik koorts. Ik denk dat dat alle zenuwen zijn van de afgelopen maanden. In Miami moet ik een paar uur wachten, drink een statbucks coffee en wacht. Mijn vlucht naar Guatemala blijkt overboekt en ze bieden me500 dollar en een nacht in een hotel om morgen te vliegen. FUCK! dat zou een volgend ticktet kunnen zijn, maar met Bauer die op me wacht besluit ik toch om te gaan.

Van Miami naar Guatemala is het maar 3 uurtjes, en we vliegen op tijd. Echter door regenseizoen in Guatemala en de korte landingsbaan van het vliegveld lukt het niet om te landen en vliegen we door naar Honduras. Om daar te tanken en terug te vliegen. Ik krijg een deja-been there gevoel, van de vorige reis, maar probeer niet al te negatief te denken. in San Pedro Sula gaat alles heel snel en we vliegen terug. Het landen duurt bijn 45 minuten en gaat vrij hobbelig maar ik ben er. Als nu ook mijn tas, die ik aan een random mewdewerken van AA moest geven in Miami, is aangekomen en mijn boardje nog heel is, is toch alles goed gekomen.

Customs in Guate stelt niets voor, ik hoef niet eens door een poortje alleen een stempel in mij paspoort en I am good to go...Mijn tas ligt braaf klaar en ik hoop dat Bauer er nog is na 3 uur vertraging.

Als ik het vliegveld uitloop is hij het eerste wat ik zie, FIJN!! Het is ineens heel raar om elkaar weer echt te zien na maanden van alleen maar digitaal.

Vanaf nu gaat alles snel, het lijkt alsog ik hier alweer weken ben en dagen zijn gewoon normaal. Dingen regelen, boodschappen doen, koken, eten en voor hem werken. Net als thuis.