Na een maand in Guatemala te zijn verwachte ik meer van het land te weten, te zien en te kennen. Maar het lijkt alsof het me elke dag vreemder wordt. Beginnend bij het begin 8
maanden geleden heb ik het land leren kennen als reiziger, alleen en als vrouw. Toen sprak ik nog geen woord Spaans en reisde ik van hoogtepunt naar hoogtepunt. De tweede keer kwam ik
voor Bauer en de derde keer ook. Hoe mooi het land ook, ik was bezig met hem te leren kennen. Nu ben ik hier om het land te zien, de mensen en de cultuur te ontdekken en te zien of ik hier pas
of zou kunnen leven. Guatemala heeft zoveel verschillende gezichten. Niet alleen qua landschap, taal of klimaat maar vooral qua herkomst, cultuur en klasse. Elke dag is een kleine
cultuurshock. En voor iedereen hier lijkt het zo gewoon. De mensen die ik hier heb ontmoet komen uit goede gezinnen en hebben geld of in ieder geval het gezin heeft geld. Ze wonen in gated
communities en iedereen heeft een auto. Daar is het veilig. En men wordt behoed opgevoed met een maïd of twee, die alles doet. Soms ook met een kindermeisje. Drie keer per dag staat het eten klaar,
het bed wordt strak gemaakt en je schone was ligt gevouwen en gestreken op je bed. Deze vrouwen komen meestal uit inheemse gezinnen, arm en ongeschoold. Het verschil is immens. En hoewel het voor
iedereen hier normaal is, voelt er voor mij nog steeds ongemakkelijk dat iemand anders me zo in de watten legt. Je hoeft maar even in de auto te zitten in de stad, en je komt bij de grootste
slums van centraal Amerika, daar war het echt arm en voor ons als buitenstaander ook echt gevaarlijk is. Even de stad uit liggen tientallen communities, gemeenschappen, waar gezinnen op enkele
vierkante meters in stenen, houten of aluminium hutten samen leven. Zonder stromende water en vaak zonder elektriciteit. Het zijn de meest vriendelijke mensen die ik hier tot nu toe heb ontmoet.
Hoewel er geen standaard uiterlijk is voor een guatemalteek, val ik enorm op. Als we in de community komen waar Bauer vrijwilliger is, worden we met open armen onthaald. Kinderen kijken me met enorme
ogen aan, lachen en giechelen alsof een kermisattractie het dorpje heeft bereikt. Ze lopen me achterna, en echt raar wordt het omdat ik ze niet versta. Alles, en ze hebben echt niks, wordt
gedeeld. Zo gul en liefdevol. Ze werken samen met de ngo om de levenstandaard in hun gemeenschap te verhogen. Het lijkt bijna alsof de mannen hard werken en thuis komen en berusten in de situatie
zoals die nu is, zoals zij hem gewend zijn. Vrouwen in de gemeenschap echter staan open voor verandering, willen aanpakken en leren. Maar je hoeft de stad niet uit om te zien dat er een groot
verschil tussen arm rijk. Ook niet om te zien dat er geen geld is en stiekem toch wel. Als je de weg niet kent, rij je zo per ongeluk in een gat in de weg, een weg die bezaaid is met reclame en waar
elke twee meter een drive trough van een of andere fastfood keten is. Ik begeef me vooral in de goede zones, 9 en 10, loop vaak de weg van het hostel naar de supermarkt, langs Starbucks en de
Oaklandmall. Waar de beter verdienende hun overpricede koffie drinken en elke vijf meter een beveiligsagent staat met een groot geweer. Deze mall is een en al luxe, groots en bombastsich,
sjieker dan wij gewend zijn. En duurder ook. Maar ook op die weg rijden chickenbuses volgeladen met hardwerkende Guatemalteken, die zelf waarschijnlijk nooit een kopje koffie bij de Starbucks
zouden kunnnen betalen, waar hun bus net stopte. Op bijna elke hoek van de straat zit een oudere vrouw of man, die tortilla's of ander straateten verkoopt. Het zijn er zoveel en het eten is zo
goedkoop dat ik me afvraag hoe zij kunnen overleven. En de angst wordt mij zo vanzelfsprekend ingeprent door iedereen dat ik me laatst betrapte op achterdochtigheid eerste klas. Vanuit het
hostel was in onderweg naar de supermarkt, en achter mij liep ook iemand. Omdat het niet de boeiendste meters zijn liep ik harder en ook de man achter mij liep harder. Dat ging een tijdje zo oor en
ik werd er behoorlijk onrustig van. Tot ik me omdraaide en deze jonge man, ik geloof vrij angstig, in de ogen keek. Hij keek me aan en zei in vloeiend engels: I am sorry, I am just in à hurry...
ZO, daar ben ik dan, na 4,5 maand erna toe te werken, onderweg terug naar Guatemala. De eerste vlucht naar London gaat soepel en ook de vlucht naar Miami is ok. Het eten is smerig en Amerikaans, ik
krijg daadwerkelijk pizza!!, maar de vlucht gaat voorspoedig. Halverwege, hoe kan het ook anders, krijg ik koorts. Ik denk dat dat alle zenuwen zijn van de afgelopen maanden. In Miami moet ik een
paar uur wachten, drink een statbucks coffee en wacht. Mijn vlucht naar Guatemala blijkt overboekt en ze bieden me500 dollar en een nacht in een hotel om morgen te vliegen. FUCK! dat zou een
volgend ticktet kunnen zijn, maar met Bauer die op me wacht besluit ik toch om te gaan.
Van Miami naar Guatemala is het maar 3 uurtjes, en we vliegen op tijd. Echter door regenseizoen in Guatemala en de korte landingsbaan van het vliegveld lukt het niet om te landen en vliegen we door
naar Honduras. Om daar te tanken en terug te vliegen. Ik krijg een deja-been there gevoel, van de vorige reis, maar probeer niet al te negatief te denken. in San Pedro Sula gaat alles heel snel en
we vliegen terug. Het landen duurt bijn 45 minuten en gaat vrij hobbelig maar ik ben er. Als nu ook mijn tas, die ik aan een random mewdewerken van AA moest geven in Miami, is aangekomen en mijn
boardje nog heel is, is toch alles goed gekomen.
Customs in Guate stelt niets voor, ik hoef niet eens door een poortje alleen een stempel in mij paspoort en I am good to go...Mijn tas ligt braaf klaar en ik hoop dat Bauer er nog is na 3 uur
vertraging.
Als ik het vliegveld uitloop is hij het eerste wat ik zie, FIJN!! Het is ineens heel raar om elkaar weer echt te zien na maanden van alleen maar digitaal.
Vanaf nu gaat alles snel, het lijkt alsog ik hier alweer weken ben en dagen zijn gewoon normaal. Dingen regelen, boodschappen doen, koken, eten en voor hem werken. Net als thuis.
Zo, maar meteen met de deur in huis vallen, Ik heb een dom,stom en gemeen scooter ongeluk gehad. Dus nu heb ik tijd om
mijn hele blog weer eens bij te werken.
Beginnend bij het begin zijn we op dinsdag eindlijk vertrokken van Utila. Ik en Jon. Jon heb ik leren kenne op Utila en
het is een bijzonder figuur. 32 jaar oud, gedraagt zich als een kind en met al zijn tatoos en hanekam ziet hij eruit als een teenager. En ook ben ik verntwoordelijk voor de hele reisplanning omdat
jij geen woord spaans spreekt en ook echt geen idee heeft waar hij heen moet. Niet de ideale reispartner maar aangezien we naar de 'murder capital of the world' gaan toch wel fijn dat ik niet
alleen ben. De reis gaat lanzaam en de grens naar Nicaragua duurt uren maar uiteindleijk komen we aan in Leon.
Leon; Aangekomen in the place to be, ViaVia of Bigfoot, beiden vol checken
we in in een klein hostel en nadat ik mijn tas, met een fles quetzeltecca; jamaican rose flavour heb laten vallen, en dus alles roze en stinkend moet gaan schoonmaken.Na het inchecken ben ik
op zoek gegaan naar mijn vrienden. De groep was inmiddels uitgegroeid tot een man of acht, nederlanders Belgen een Engelse een Brit en jon. Super gezellig en gemixte bende. De komende dagen
ondernemen we van alles, zoals een vis bbq in het hostel, ik weer lekker aan de kook. Voelt bijna als zaterdag thuis, zandboarden op de vulkaan cerro negro. Te gek een behoorlijke klim in de
middagzon. Maar het is het waard. Op zaterdag vertrekken we met 6 man naar Granada en krijg ik van mijn reismaatje Nils aka ' Alaska boy' een mail dat ook hij onderweg is. Zo we zijn weer compleet.
Granada is te gek. Zo mooi zo kalm en voelt heerlijk fijn aan. Zaterdag avond is het poolparty tijd! Omdat het in een hotel van Nederlandse eigenaren is, kost het vijf minuten en. Staan we gratis
binnen. Top! Biet echt mijn bedoeling om echt te gaan zwemmen en ik blijf dus ook braaf weg van de pool, totdat ellie ( de britste, lijkt behoorlijk op super nanny!) mij toch het water intrekt. Nou
ja dan maar fout, je reist maar Een keer hè?!
Niek, Sophie, jon en ik besluiten Spaanse les te nemen. Moet echt iets leren. Na een duik in het zwembad zondag, krijg ik ineens hele rare uitslag op mijn benen. Pijnlijk!! Nicaragua doet me niet
goed. Binnen een halve dag heb ik opgezwollen bovenbenen en na een bezoek aan de markt van masaya zit ik ineens onder de bulten. Ik had al wat rare bulten opgelopen in Leon, maar die zijn hier niks
bij. Van boven tot onder. Vaag! Toch maar naar de dokter. Die denkt dat ik een parasiet heb, en misschien bedbugs en misschien een allergie. De meest vriendelijk man op aarde is het niet en
schrijft me en prik voor die ik in de apotheek kan halen en die hij dan wel zal zetten. Kom ik na een uur wachten terug, is die weg! Mmpffff volgende ochtend maar terug dus. Zo gezegd en zo gedaan
en met cortison crème en die prik, allergie pilllen en een parasiet medicijn kan ik wel weer even door.... Jezus wat een gedoe! Alaska boy: 'kat maybe you are just too delicate to travel' ...
Drie dagen lang is het echt afzien en kan ik van de pijn niet slapen, het enige voordeel; de eigenaar van het hostel voelt zich zo schuldig dat ik alles gratis krijg. Al mijn was (want alles moet
opnieuw gewassen worden) en de overnachtingen. Dus kan er nog wel drie uur Spaans vanaf. Het lijkt niks 9 uurtjes les maar heb het idee dat ik ineens meer begrijp en me verstaanbaar maken lukt ook,
kan natuurlijk geen echt gesprek voeren maar kan wel alles regelen.
Na een week Granada is het echt tijd om weer eens wat nieuws te doen, en vrijdag na een boottocht naar de isletta's vertrekken we dan ook echt...
San Juan del sur.
Surftown, een beetje toeristisch maar ik vermaak me prima. Ons hostel is op een heuvel en het uitzicht en het zwembad zijn geweldig. Maar na drie nachten heb ik hèt hier ook wel weer gezien.
Via facebook heb ik met bikini- girl ( Eva ;een Duitse die ik heb ontmoet in Flores en die me haar bikini heeft geleend) en Ellie ( de super nancy) afgesproken in café gato nero. Samen met niek
erheen en Ellie wacht al. Te gek. Binnen een hal uur komen ook Eva met vriendin binnen. Zo cool vijf vreemden meeten in een bar. Dat alles op gevoel omdat Eva en ik 6! Weken geleden een toffe avond
hadden in Flores. Dit is reizen...
Omdat we allemaal dezelfde blog hebben gelezen over een klein vissersdorpen in de buurt, verkassen we met een taxi naar El Ostional.
Dit is niet wat we hadden verwacht. Er is niks! We vinden met geluk een hospidaje en het restaurant gaat voor ons open. En de 'winkel' verkoopt ons de enige fles rum in town.
Het eten is gezellig en we verkassen met de rum naar het 'paradijs' strand. Wat we nu meemaken is denk tot nu het heftigste van mijn reis. Overal in de verte zien we kleine lichten en als eentje
blijft bewegen gaan we kijken. Door het zand loopt de grootste schildpad die ik ook ooit heb gezien en de local probeert hem de verblinden met een zaklamp, om vervolgens zijn eieren te kunnen
stelen. Die je voor 40 cordobas(= 1.3 euro) kan verkopen. En een schildpad legt er 100. Echt een heel naar gezicht en ik ben bang dat we ruzie krijgen als we er ons te lang mee bemoeien.
Later praten we met een van hun. Al jaren komen er geen eieren meer uit op dit strand. Ze worden allemaal verkocht. Men is arm en heeft het geld nodig. Ook al js het strafbaar, Niemand doet iets.
Deze arme beesten komen toch steeds weer terug omdat dat hun natuur is. Sommigen zwemmen helemaal vanuit de Galapagos eilanden. Er Zijn een aantal stranden in de buurt bewaakt, deze helaas niet.
Een enorm triest aanzicht.
De volgende ochtend weer terug naar San Juan, surfen! Playa maderas, super mooi en het gaat zowaar goed.
Die boost had ik surf technisch even nodig.
Na nog een dag besluiten we gevieren Om naar isla de ometeppe te gaan. We beginnen in finca magdalena, omdat je vanuit daar de vulkaan Maderas kan beklimmen. Met twee jonge Amerikanen als guide
vertrekken we om zeven uur sochtends. Zij rennen zowat en en Eva en ik gaan kapot. Maar na anderhalf uur, veel met ze praten dag helpt in de vertraging hebben we een ok tempo. 5 uur later zijn we
bij de lagoon. Helaas is er zo mistig dat hè hem bijna niet kan zien. En vertrekken we weer naar beneden door de te gekke jungle. kapot maar tevreden. De spierpijn is zo erg dat we niks doen de
volgende dag dam strand hangen en ons al liftend voortbewegen. We Zijn inmiddels naar een klein party hostel verhuist. En drinken daar een paar biertjes en gaan naar bed. Morgen is immers
koniginnennach'
Het ongeluk:
De dag van koniginnenacht, en we hebben besloten om dat groots te vieren in her hostel. Dus met onze spierpijn van her beklimmen van de vulkaan besluiten niek Eva en
Ik om scooters te huren. Daarmee rijden we het hele eiland rond opzoek naar oranje. Handig op zondag, alles dicht. Wat vreemd is omdat dag de eerste keer is dat mij echt een dag van de week ergens
opvalt. Maar zoeken zoeken en nog eens zoeken zijn we aardig geslaagd. De laatste winkel heeft ballonnen en gekleurd papier en een paar oranje kledingstukken hebben we ook gevonden. Het feest kan
beginnen. De scooter moet over een uur terug zijn, dus nog snel langs het strand voor een duik en feesten maar.
De wegen zijn redelijk ok, met asfalt en wat grind en hier en daar een aantal speedbumps met en zonder kleur. Je voelt de bijl al hangen...
Wij dus enthousiast als we waren met iets( lees veel) te hoge snelheid over de weg en veel te laat zien we dat ding. Zo bizar het moment dat je weet dat je gaat vallen dat het Eva niet lukt om de
scooter recht te houden. Seconden lijken het hoe we over de straat glijden, zo'n dertig meter. Het eerste wat ik me besef is dat het niet handig is om met je handen proberen te remmen. En ik kijk
naast me en gelukkig heeft eve haar ogen open. We duwen de scooter van ons af . En allebei zien we het enorme gat in mijn knie. Fuck! Ik beweeg mijn tenen en strek mijn been, dat werkt nog, top! .
Ik herinner me alleen dat ik eva en Niek vrij rustig vraag: hey zit er een gat in mijn knie? het aanzicht van mijn knie laat me toch aardig freaken zo erg dat Ik helemaal niet zie hoe het met Eva
gaat. Alleen kan zeggen ben je ok? Doet alles het nog? De komende minuten maken we allebei in een soort shock mee. Eem oud vrouwtje komt uit haar huis en stelt ons inneem Spaans gebrabbel gerust.
Uit het niets stopt een bus mensen stappen uit en worden we in de auto getilt. In de auto begint Eva zich zorgen te maken. Heb ik je knie verneukt, sorry sorry. Binnen bij minuten zijn we in her
health center waar zowaar een brancard en een Engels sprekende dokter op ons wachten. Meteen geholpen. Ik kan nu zeggen dat ik heel stoer was maar dat viel zwaar tegen. Eerst wordt mijn knie
verzorgt eerst zonder verdoving en ik gil het uit. Toch maar een spuitje, fuck niek is dat een schone naald? De arme gast heeft ons zien neergaan en glijden en moest in paniek en shock achter ons
aan naar de kliniek. De aanblik van de naald in mijn gapende wond wordt hem ook teveel. ik kan niet meer kijken en voor het eerst zie ik bij het naar rechts links kijken hoe erg Eva er aan toe is.
Haar hele linkerkant ligt open. Overal bloed. Fuck!!! Maak haar schoon. Dat gebeurt pas nadat mijn knie heel grondig en pijnlijk is schoongemaakt. En dan moet zij. Het lijkt wel alsof ze drugs op
heeft en niks meer voelt. Misschien maar beter.
Zonder Niek waren we nergens geweest, hij regelt de scooter (300 dollar) betaalt het hostel en pakt onze spullen in. De komende nacht moeten we in het 'ziekenhuis' slapen. Je kan je bijna niet
voorstellen hoe het daar is . Eva en ik slapen op wen brancard en niek op een oude operatie tafel zonder lakens of iets. De schimmel staat op de muren en de vleermuizen vliegen rond. We drinken
bier en roken en hebben muziek aanstaan. Om vijf uur sochtends maakt de zuster, die denk ik geen opleiding heeft genoten, ons wakker om de verbanden de vervangen. En dan gaat het met spullen en al
op naar Rivas. In een witte pick up truck die ambulance heet naar de boot en daar naar her ziekenhuis. Wat zo mogelijk nog smeriger is dan her vorige. We worden fotos genomen en mijn knie wordt
gehecht. Weer check ik duizend keer if de naald dan ook echt steriel is. Fuck dit doet pijn. Snel weg hier voordat we nog ziek worden. Gelukkig ben ik de vorige keer in san Juan bevriend geraakt
met een hotel eigenaar die ons een mooie( lees de meest sexy prive kamer op aarde ) geeft voor niks. En daar begint het feest pas echt.
Elke ochtend en elke avond moet ik Eva's verbanden schoonmaken. Dit duurt ongeveer anderhalf uur. Het is ongelofelijk naar om iemand zoveel pijn te doen. Ze is zo bikkel. Dat zou ik niet kunnen.
Maar Ze geneest snel. De dagen zien er nu ongeveer hetzelfde uit. Wakker worden om zeven uur, pijnstillers nemen en antibiotica en dan ontbijten. Areli maakt de beste banana pancakes. Dan met
frisse moed alles schoonmaken. Het beste is als Eva kan Skypen met haar vriend voor afleiding. Daarna slapen en uitrusten. Herstellen is vermoeiend. Lunch maken want Eva mag bijna niet meer lopen
van de dokter. En uitrusten. Avondeten en schoonmaken. Tussendoor uit de zon, het water en geen alcohol. Soms moet een van ons naar de dokter, maar de meeste tijd brengen we door mer Skype en
Facebook. En voor mij eindeloos gezeik met de verzekering. Maar maandagochtend het verlossende woord, alles wordt vergoed. Ik heb een taxi en een bus geboekt en reis dinsdag ochtend naar Guatemala.
Het is zo naar om Eva alleen te laten, maar ok heb nog maar wen week en zij gaat uiteindelijk de andere kant op. Maandag gaat het ineens slechter met haar. We goren van de arts dat sommige wonden
een 'slechte ' korst hebben van zalf en dat moet eraf. Heel vriendelijk gaat dat niet in het centro salud en daarom begin ik maar vast. Na acht dagen van verzorgen begin ik echt moeite te krijgen
met de pijn en de wonden. En met een ongelooflijk dubbel gevoel ga ik dan ook weg.
Semana Santa wordt op dit eiland niet voor niets hell week genoemd. Eenmaal aangekomen op dit uit de voegen knappende eiland, werden we zoals verwacht door 12 duikscholen ontvangen die eerlijk gezegd
allemaal zo ongeveer hetzelfde aanbieden. En ik was na 14 uur reizen Zo moe! Dus mee met degene die het aardigst leek en daar het praatje aangehoord, eerste nacht gratis, klinkt goed. De
volgende ochtend nog wat duikscholen afgegaan maar kiezen is zo moeilijk dus blijf ik liever waar ik zit. Parrots dive center. Niet de beste accommodatie blijkt later, denk bedbugs, en omdat we
tegenover de bar wonen, waar het voelt alsof geheel centraal Amerika aan het feesten is; maar onze instructeur, een lokal genaamd Alan is heel tof en serieus. Hij lijkt wen beetje te zijn ontsnapt
uit een slehte Will Smith meets Martin Lawrence film: ' when I move you move ' en dan op manier waarop ze met een creools Engels praten is echt te gek. De open water cursus was echt te gek,
minder eng dan verwacht maar wel pijnlijk aan de oren. Normaal heb ik daar nooit last van, maar deze keer wel. Hoewel het eiland aan het einde van de week weer een beetje terug naar zijn
normale formaat slinkt en ik mijn ticket drie weken heb verzet, besluit ik toch niet de avanced cursus te doen en alleen maar een adventure dive: nachtduik. De hele dag ben ik soort van
angstig, maar ga er toch voor. De Franse instructeurs, frensh baquettes maken me de hele dag belachelijk. Leuk is wel dat gaetan zijn 100 ste duik doet en Parrots traditie is dat dat naakt
moet. We moeten allemaal beloven, dat we niet omkijken en niet schijnen. Dus hij als laatste het water in. Ik weet niet wat er misging, te weinig gewicht of toch angst maar als iedereen begint
te dalen blijf ik hangen boven water. En iedereen verdwijnt. Fuck! Ik maar signalen en naked baquette comes to the rescue. Mijn bcd is echt leeg en dus trekt hij me mee naar beneden. De duik is zo
gaaf, niet dat er zoveel te zien is maar her is zo gaaf! Alleen je licht en de rest is donker. Dinsdag de 10de eindelijk vertrokken van het eiland, semana Santa drukte is eindelijk voorbij en
het is tijd Voor een nieuw land. Nicaragua here we come!!
Tikal en Flores; Flores is een pittoresk klein stadje op een eilandje, met kleurrijke huizen, een gaaf hostel en goedkoop straateten. Geheel anders dan de Nederlandse overheid doet geloven,
voelt het heel veilig en kalm. Maar vooral is Flores de hop naar Tikal te gaan. Helaas vertrekt de sunrise tour zo laat dat de sun als is gerisen, maar het was toch bewolkt. Tikal is
prachtig indrukwekkend en kalm. Vol met aapjes vogels en andere jungledieren. Misschien was het gaafste nog dat als je precies tussen de twee grootste tempels gaat staan en in je handen
klapt eEn bijzonder geluid weerkaatst van de tempel een soort dierengeluid. In Flores ook veel leuke mensen ontmoet, vele die een andere kant op gaan en een paar die ik in Utila
weer heb ontmoet. En een Duits meisje met wie ik een date heb in Nicaragua. ik was mijn bikini, niet terwijl ik hem aanhad, kwijt geraakt in San Pedro. Nu heb ik een van haar en meeten we weer later.
Super leuk! Vanuit Flores kon ik terug naar Guatemala stad of via Livingston om uiteindelijk naar Honduras te reizen. Ik ben via Guatemala stad gereisd om daar wat kennissen op te zoeken en
even helemaal niks te doen.ezeld getrakteerd op een kamer en elke dag normale dingen gedaan zoals koken, wassen en filmpjes kijken. Heerljjk! Een soort vakantie van het reizen. Na Iets langer te zijn
gebleven dan gepland ben ik zaterdagochtend alsnog naar Livingston vertrokken. Daar was een vriend van me aan het wachten op min, super leuk om samen naar Utila te vertrekken. Vanwege
Semana Santa, of zoals ze op Utila ook wel 'hell week' zeggen, hebben we een shuttle bus( die os behoorlijk heeft genaaid) genomen in plaats van een trip met 30 chicken bussen. Voor mij voor veel
slapen en niet ziek worden op bus en boot kwamen we na 14 uur uitgeput op Utila aan.
Ik ben hier al tien dagen en heb jullie nog niks geschreven. Laat ik ben beginnen met dat het goed met me gaat. De antibiotica
en het redelijk rust houden hebben hun werk gedaan. Mijn vertrek uit Lima en aankomst in Guatemala waren raar en onwerkelijk en ik stond op het punt om de handdoek in de spreekwoordelijke ring te
smijten. Een bijzondere ontmoeting in het vliegtuig en een warm onthaal in het hostel in guata-city hebben daar verandering in gebracht. Hoewel ik zonder pinpas, en zo bleek die vrijdag , 9 maart,
ook zonder werkende american express (en ja welke idioot reist dan ook met Amex) heb ik het oponthoud in de stad super gevonden. Het nummer 1 hostel van Guatemala is dat niet voor niks, en het was
te gek met de locals te hangen. Ik heb twee dagen meegedraaid in het hostel, mensen opgehaald en naar de markten geweest. La terminal; de grootste markt van de americas, zo te gek! Al die kleuren
en geuren en hallen vol! En dan midden op zo'n markt voor anderhalve euro de smakelijkste dingen eten.
Dus vertrekken daar op mandaag, toen mijn pakketje pinpas, met dank aan Alex!!, aankwam was bijna laatig. Maar de heren van
quetzalroo hebben me zo enthousiast gemaakt over hun land dus ik ben benieuwd! Dus gringo trail here we come.
Stop 1 chickenbus naar Antigua, de mannen van het hostel waren zo lief om ons daarheen te brengen. Wel een ervaring vooral als
het steeds drukker er drukker wordt. Wat op dit punt wel leuk is om te melden is dat ik de komende drie dagen met de Ierse Laura op stap ben.
Omdat zij veel minder tijd heeft dan ik besluiten we om antigua snel En Efficiënt toen doen. Box ticking speedy Style. Op ons
lijstje staat 6 uur sochtends vulkaan, traditionele lunch, stadswandeling, markt en uitgaan. Check check check en check
Hoewel Antigua heel mooi is ben ik wel blij om te vertrekken. Zo veel touristen en betrap me erop dat ik
Bijna een caramel macchiato wil bestellen bij Starbucks.Als ik de volgende dag naar het meer vertrek gaat Laura met me mee. Dus
weer maar kort slapen, wat trouwens gezien en muffe schimmellucht in het hostel, dat ik voornamelijk op de naam heb uitgekozen (Black cat), niet heel erg is. Heerlijk 7 uur bumpy ride naar Laguna
de atitlan. Stop nr2 Wat een plaatje. Dagje St. Marco's en een pubquiz met de guys. Wow wat weet ik weinig. Op het moment sluit alles om elf uur rond het meer, door een aantal moorden onder locals.
Ik zit enorm te twijfelen om naar een muziek festival te gaan of St. Paddy's day te vieren bevriende Ieren in Antigua. Dan overtuigt me ervan dat het festival de moeite waard is en als returnig
favour beklimt hij de Indian Nose met mij. Ik ben er nu wel echt achter dat hiken niet echt mijn ding is. En sinds mijn antibiotica kuur ben ik ook nog steeds niet helemaal fit. Ik geniet van het
uitzicht, de beloning als je eenmaal bent aangekomen, maar de weg omhoog vind ik maar zwaar. Misschien hadden we ook niet op het heetst Vd dag moeten gaan;). Het festival was te gek in de zin van
een ervaring. Gringo Hippies die jaren gelden in guate zijn blijven hangen en
nu een festival organiseren. De works met beschilderde gezichten, genoeg wiet, kleedjes en free hugs.. Haha toen miste ik mijn
vriendjes echt.
Lekker brak de volgende ochtend naar lanquin.Gringo
trail stop nr3.
Met Dan en een meisje Joanna. Dan en ik hebben een super goede klik, kunnen elkaar heerlijk afzeiken en lachen veel. Joanna is
gewoon een beetje raar. Kon er dagen mijn vinger niet op leggen maar nu weet ik het. Zij voert geen gesprekken, ze stelt de ene vraag na de andere. Achter elkaar door. Of ze naar het antwoord
luistert weet ik niet..
Anyhoe; semuc champey (chimu chemy hè Steve).
Iedereen vertelt je hoe mooi en gaaf en te gek en het is waar. Zeker een Vd mooiste dingen die ik ooit heb gezien. Dat was de
hike zeker waard. En ook de spinnen en kakkerlakken, gaab! moet ik toegeven dat ik de drie in mijn t-shirt niet echt kon waarderen.
Om het toeristische feestje compleet te maken zijn de Britt en ik de volgende dag gaan tuben! Precies zoals je denkt, met een
rubberen band de rivier afdobberen met een koud biertje: wat een feest. Helaas geen foto's van...
Omdat Dan helaas terug moet naar rio dulce, reis ik weer alleen verder. Met drie uur slaap, en aardig wat drankjes valt de 9 uur
lange rit op de achterbank van de shuttle van het hostel (afzetters) zwaar. Na een uur vraag ik om te stoppen, trek het niet meer. Reactie van de chauffeur: gij kijkt naar mijn wit weggetrokken
gezicht en begint te lachen. Lekker! Een wagenziekte pil veder, lig ik in coma. En na nog eens 7 uur ben ik er,
Gringo spot nr 4: Flores en Tikal......
Dat was het weer even voor nu, ik probeer snel eens wat foto's te delen. Ik mis jullie heel erg en tegelijk begin ik eindelijk
rustig te worden.Tot snel en veel liefs!
Ook de tweede dag was helaas het sterrenkijken gecanceld door de wolken, wat erg jammer was want die trokken weg... (Het feestje in de woestijn heb ik helaas ook moeten overslaan, durfde het toch
nog niet aan.) Maar zoals gezegd moest en zou beter kunnen; de volgende dag waren Alex en ik iig weer fit genoeg om iets te ondernemen. Samen met onze overgebleven bus maatjes, twee Belgen en twee
Britten hebben we mountain bikes gehuurd en zijn zelf, dit keer op een langzaam tempo, de woestijn in geggaan. Te gek en zeker een van mijn highlights van Zuid- Amerika. Helemaal als je de tijd
neemt om het steeds veranderende lanschap van de maanvallei in je op te nemen. En dat kon nu. (En Mami, Alex heeft dus gelukkig zijn woestijn gezien...) Na het vermoeiende fietsen was de busreis
van 12 uur niet meer zo erg. Op naar Peru!! Met een nachtje tussenstop in Arica, waar we weer eens een dag met plannen hebben doorgebracht ;)
What to do, what to do? We zijn in Peru, dus dan moet je naar Cuzco, Machu Picchu doen. Maar ja met ons geluk komen we daar dan ook vast te zitten in een trein met al die regen. De trekking kan
sowieso niet n februari. Surfen it is! op naar Mancora aan de andere kant van Peru. Hoe raar het ook voelt om niets van Peru te zien, besluiten we toch om met 2 bussen van 19 uur en een stop in
Lima, door te trekken. Met onze nieuwe reisgenoot, Annina uit Muenchen. Ook wel lekker eens met zijn drieen op stap. Dat ging allemaal bijna te soepel om waar te zijn. Ik heb natuurlijk nog niks
gezien van de wereld, dus voor mij was de grensovergang een behoorlijk spannend gedoe. Uit de taxi en geen idee wat er gaat gebeuren, fijn ook dat iedereen zo vriendelijk is, en de taxi weer in. de
komende twee dagen zijn in een blur voorbij gegaan, slapen eten uitstappen, wachten slapen eten uitstappen. En daar is Mancora. Een beetje uit de voegen gegroeid stranddorpje, met een bar naast de
andere en een rij surfshops. Helaas geen swell, wel een glofje, warm water en 5o surfers die dezefde golf willen surfen. Ik had beloofd niet op te geven, dus doe ik dat ook braaf niet. Nieuwe
break, nieuwe kansen. Dus ik neem les!! Bij Victor's surf/ cocktail shop. Mijn leraar genaamd Frank. De manier waarop ze hier les geven heb ik nog niet eerder gezien. Uitleg zoals overal, 1,2,3
steps, stretchen en het water in. Maar dan: Frank trekt flippers aan en duwt mij de golven door, hangend aan mijn longboard, wachten we op een golf. En als die eindelijk (er waren echt amper
golven) begint hij te trappelen en duwt mij zo de golf in en houdt (!!!!!) de plank vast tot je steady staat. Te gek! Neppig, maar te gek. Dus ik geef nog niet op...
Nog twee goeie feestje gevierd, een surftrip naar Lobitos gedaan (waar mij de moed weer een beetje in de schoenen is gezakt) en bij de pool gehangen. Perfect einde van Alex en mijn reis samen denk
ik zo, en nog steeds een etentje voor zijn verjaardag te goed. So we went and we did. Ons beste etentje tot nu: La sirena, Mancora (met dank aan de ouders!!!). Super te gek eten en een flesje wijn
erbij. En ook nog gezellig ;) Echter zoals het met mij en Alex gaat werd hij ziek en ging ik een paar uur later. Fijn weer een dag in de bus voor de boeg. Alex heeft me gelukkig volgepropt met
medicijnen en ik kan er weer tegenaan. Nu zitten we samen in een hostel in Lima, Alex vertrekt morgen en hij is nog steeds niet beter. Fuck!!!! Niet leuk dat het nu zo is en eerlijk gezegd ook
helemaal niet leuk dat die weggaat.....
Het is alweer meer dan twee weken geleden dat ik iets heb geschreven en er is veel gebeurd. We zijn ziek geweest, hebben de droogste woestijn van de wereld bezocht, hebben dagen in de pachamama-bus
doorgebracht en we zijn in 48 uur door heel Peru gereisd. Niks van gezien. Maar ik begin bij het begin.
Na Pichilemu, waar ik het surfen bijna heb opgegeven en Alex een nieuw boardje heeft gekocht, hebben we met enorm geluk en goed teamwork de laatste twee buskaartjes bemachtigd voor Santiago- la
Serena. Aangezien Chilenen ook vakantie hebben is alles vol. S'ochtends aangekomen in la Serena op zoek naar een hostel. Dat duurde en duurde maar. Toen we eenmaal een hostal hadden gevonden zijn
we keihard gecrasched, om daarna op de nogal vage assado(bbq) van het hostel aan te schuiven. Van la Serena hebben we helaas weinig gezien, katerdag/plandag en de volgende dag gingen we al op stap
met de PACHAMAMA bus.
La Serena - San Pedro de Atacama; let the tour begin;
Tegen al onze principes en financiën in hebben we een tour geboekt. Pachamama by bus. Het idee was dat we daarheen zouden gaan waar we toch al heen wilden, zonder overboekte hostels en bussen.
Klonk geweldig!
Dag 1 werden we opgehaald voor het hostel in la Serena en rijden naar Isla Damas. Hoewel mijn gevoel over dit nationale park, door een stuk in de LP, dubbel was, stond het zien van pinguïns toch
wel hoog op mijn lijstje. En wat een leukerds zijn dat! Deze soort; de Humbold is een van de kleinste. Ook zeeleeuwen en otters gezien. En dan een kleine grote meevaller: dolfijnen! Niet een maar 7
of 8 die uitgebreid met onze boot kwamen spelen, echt te gek! Blij en verrast weer terug in de bus. Boodschappen doen en naar ons hutje op de camping bij een mooi strand. Bahia inglesa. Dagje
strand chillen en Niks doen, helemaal niks mis mee! S'avonds weer een assado, daar houden ze van de zuid Amerikanen: Vlees!
Of het zoveelste assado was , de vis met lunch of de koffie die ik had gezet van kraanwater, eerst werd Alex ziek en vier uur later ging ik. En er zijn nare plekken om 'ziek' te zijn ; maar ik denk
dat in een bus zonder wc in het midden van de woestijn nu wel hoog op mijn lijstje staat.
Gelukkig na 8 uur kon ik Alex in bed leggen in een hotel, en zelf op voedseljacht.
Gek is het dat je soms echt denkt dat je terplekke gaat sterven en het nooit zo is. Gelukkig maar ook, anders was ik niet levend uit deze buisreis gekomen.
De volgende zou de mooiste en indrukwekkendste zijn van de tocht; we rijden langs een verlaten treinstation, door de woestijn, langs en over de zoutvlaktes en naar een park met flamingo's.
Helaas ging het feest neit door. Door de extreme regenvallen, want het regende in de droogste woestijn vd wereld voor het eerst in 70 jaar(!!!), was de mooie route afgesloten en zijn we via de
directe weg naar San Pedro gereden,
Daar aangekomen bleek ons geluk even op, ook de geizers wareb gesloten en de sterren-kijk-tocht ging vanwege wolken niet door.
Maar niet getreurd; de volgende dag hebben we toch nog flamaingo's gezien en heeft onze Sergio ons door de 'valle de la luna' gereden. Sergio moet ik erbij zeggen was onze chauffeur van een jaar of
45, Chileen en hij reed graag hard. Valle de la luna, leek dan ook meer op een drive by shooting dan dat we echt iets hebben gezien. Dit moest en zou anders en beter kunnen.
